ඈත අතීතයේ, නයිල් නදියෙන් පෝෂණය වුණු, පාරාවෝවරුන්ගේ අභිමානයෙන් දිදුලපු ඊජිප්තු දේශයේ, එක්තරා කුමරියක් ජීවත් වුණා. ඇගේ නම ක්ලියෝපැට්රා. ඇගේ නහරවල දිව්වේ ඊජිප්තු ලේ නෙවෙයි, මහා ඇලෙක්සැන්ඩර්ගේ ග්‍රීක සෙන්පතියන්ගේ ලේ. ඒත් ඇගේ හදවත ගැහුණේ ඊජිප්තුව වෙනුවෙන්. ඇය හීන දැක්කේ, එදා මෙදාතුර කිසිම රැජිනක් නොලබපු බලයක් ලබාගෙන, තමන්ගේ දේශය රෝමයේ බලවත් සෙවණැල්ලෙන් බේරාගන්නයි.
ඒත් ඒ ගමන ලේසි වුණේ නැහැ. ඇගේම සොහොයුරා, ඇයත් එක්ක සිහසුන බෙදාගන්න හිටපු ටොලමි, ඇයට විරුද්ධව කුමන්ත්‍රණය කළා. තමන්ගේම මාලිගයෙන්, තමන්ගේම රටින් ඇයව පන්නා දැමුවා. කාන්තාරයේ හුදෙකලා වුණු ක්ලියෝපැට්රාගේ හිතේ තිබුණේ කවදාවත් නොසන්සිඳෙන අධිෂ්ඨානයක්. “මම ආයෙත් එනවා. මගේ සිහසුන මම ආයෙත් ගන්නවා.” ඇය තමන්ටම කියාගත්තා.
ඒ කාලයේදීම, ලෝකයේ බලවත්ම මිනිසා, රෝමයේ ජෙනරාල් ජුලියස් සීසර්, ඊජිප්තුවට ගොඩ බැස්සා. ක්ලියෝපැට්රා දැනගත්තා, මේ තමයි ඇගේ අවස්ථාව කියලා. සතුරන්ගෙන් වටවුණු ඇයට, සීසර්ව හමුවෙන්න විදිහක් තිබුණේ නැහැ. ඉතින්, ඇය කවුරුත් නොසිතූ දෙයක් කළා.
එදා රෑ, සීසර්ගේ මාලිගයට අපූරු තෑග්ගක් ලැබුණා. ඒක ලස්සනට ඔතපු, වටිනා පර්සියානු පලසක්. සීසර් පුදුමයෙන් බලාගෙන ඉද්දී, ඔහුගේ සේවකයන් ඒ පලස දිග ඇරියා. එතකොට, ඒ පලස ඇතුළෙන්, රූමත්, තේජවන්ත තරුණියක් නැගී සිටියා. ඒ ක්ලියෝපැට්රා! ඇගේ නිර්භීතකම සහ බුද්ධිය දැකපු සීසර්ගේ හිතේ ඇය ගැන පැහැදීමක් ඇතිවුණා. ඒ පැහැදීම, මිත්‍රත්වයක් වෙලා, බලවත් සන්ධානයක් දක්වා දුර දිග ගියා. සීසර්ගේ උදව්වෙන්, ක්ලියෝපැට්රා නැවතත් ඊජිප්තුවේ රැජින බවට පත්වුණා.
කාලය ගෙවිලා ගියා. සීසර් රෝමයේදී ඝාතනය වුණා. ක්ලියෝපැට්රාට ඇගේ බලවත්ම හිතවතා නැතිවුණා. ඒත් ඇය සැලුනේ නැහැ. රෝමයේ බලය अब ජුලියස් සීසර්ගේ දකුණු අත වගේ හිටපු, දක්ෂ සෙන්පති මාක් ඇන්ටනී අතට පත්වෙලා තිබුණා. ඇන්ටනී, ක්ලියෝපැට්රාව හමුවෙන්න නියම කළා.
මේ පාර ක්ලියෝපැට්රා ඔහුව හමුවෙන්න ගියේ, පලසක ඔතලා නෙවෙයි. ඇය ගියේ දේවතාවියක් වගේ. රත්තරන් පාටින් දිදුලන, සුවඳ දුම් සුවඳ හමන, රිදී හබල් වලින් පදින දැවැන්ත නැවක, ඇය ආදරයට අධිපති “වීනස්” දේවතාවිය ලෙස සැරසිලා ආවා. මුළු නගරයම ඒ දර්ශනය බලන්න රැස්වෙලා හිටියා. යුද්ධයෙන්ම ජීවිතය ගෙවපු රණශූර ඇන්ටනී, මේ අපූර්ව දර්ශනය දැකලා, ඇගේ චමත්කාරයට සම්පූර්ණයෙන්ම වසඟ වුණා.
ඔවුන් දෙදෙනා අතරේ ඇතිවුණේ ලෝක ඉතිහාසයේ ලියැවුණු උද්‍යෝගීමත් ආදර කතාවක්. ඔවුන් එකට හීන මැව්වා, රෝමයත් ෛඉජිප්තුවත් එකතු කරලා, ලෝකයම පාලනය කරන අධිරාජ්‍යයක් ගැන.
ඒත් ඔවුන්ගේ සතුටට, රෝමයෙන් කුණාටුවක් නැගී එමින් තිබුණා. ඒ, සීසර්ගේ හදාගත් පුතා, කපටි සහ අනුකම්පා විරහිත ඔක්ටේවියන්. ඔහු ක්ලියෝපැට්රා සහ ඇන්ටනීව දැක්කේ රෝමයට තර්ජනයක් විදිහට. ඉතින්, ලෝකය දෙකට බෙදුණා. එක පැත්තක ඔක්ටේවියන්. අනිත් පැත්තේ ක්ලියෝපැට්රා සහ ඇන්ටනී.
ඇක්ටියම් මුහුදු සටනේදී ඒ සිහිනය සුනුවිසුනු වෙලා ගියා. දරුණු පරාජයක් ලබපු ඇන්ටනීට, ක්ලියෝපැට්රා මැරුණා කියලා බොරු ආරංචියක් ලැබුණා. තමන්ගේ ආදරවන්තිය නැති ලෝකයේ ජීවත් වෙලා වැඩක් නැහැ කියලා හිතපු ඔහු, තමන්ගේම කඩුවෙන් ඇනගෙන සියදිවි නසා ගත්තා.
ඇන්ටනීගේ මරණය දැනගත්ත ක්ලියෝපැට්රාගේ ලෝකය කඩා වැටුණා. ටික දවසකින් ඔක්ටේවියන් ඇයව සිරකර ගත්තා. ඇය දැනගෙන හිටියා තමන්ගේ ඉරණම මොකක්ද කියලා. ඇයව දම්වැල් වලින් බැඳලා, පරාජිත රැජිනක් වගේ රෝමයේ වීදි දිගේ ඇදගෙන යනවා. ඒ නින්දාව විඳිනවට වඩා, මරණය ගෞරවනීයයි කියලා ඇය තීරණය කළා.
එක නිහඬ දවසක, ඇය තමන්ගේ විශ්වාසවන්තම සේවිකාවන්ට කතා කළා. අත්තික්කා කූඩයක සඟවලා ගෙනාපු, මාරාන්තික නයෙක් ඇගේ අතට දුන්නා. ඒ සර්පයාගේ දෂ්ටනය, “සර්පයාගේ හාදුව”, ඇගේ වේදනාවට නිමාවක් ගෙනාවා. ඒ හාදුවත් එක්ක, ඇය තමන්ගේ ආදරවන්ත ඇන්ටනී හමුවෙන්න සදහටම දෑස් පියාගත්තා.
ක්ලියෝපැට්රාගේ මරණයත් එක්ක, ඊජිප්තුවේ අවුරුදු දහස් ගණනක පාරාවෝ පාලනය අවසන් වුණා. ඇය පරාජය වුණා වෙන්න පුළුවන්. ඒත් ඇගේ කතාව අදටත් ජීවත් වෙනවා. ඇය ඉතිහාසයේ ලියැවුණු නිකන්ම නමක් නොව, බලය, බුද්ධිය සහ නොසැලෙන ධෛර්යය ගැන ලියැවුණු සදාකාලික කතන්දරයකි.